#حدیث_مهدوی
امام حسن عسگری(ع)
«اسماعیل بن علی نوبختی می گوید: در آخرین روزهای زندگی امام حسن عسکری علیه‌السلام به محضر آن حضرت مشرف شدم، آقازاده ی گرامی، پدر بزرگوارش را کمک می کرد، تا وضو بگیرد، چون در اثر بیماری (مسموم بودن) خود قدرت نداشت. آقازاده ی گرامی بر سر مبارک و پاهای شریف آقا، مسح کرد چون کار وضو به پایان رسید، امام علیه‌السلام خطاب به نور دیده ی گرامی فرمود:«ابشر یا بنی! فانت صاحب امان، و انت المهدی، و انت حجة الله فی ارضه، و انت ولدی و وصیی، و انا ولدتک، و انت «م. ح. م. د» بن الحسین بن علی بن محمد بن علی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب، علیهم السلام. ولدک رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم و انت خاتم الأوصیاء الأئمة الطاهرین، و بشر بک رسول الله و سماک و کناک بذلک عهد الی ابی عن آبائک الطاهرین».«مژده باد فرزندم! که تو «صاحب امان» هستی، تو «مهدی» هستی، تو «حجت خدا در روی زمین» هستی، تو پسر من و جانشین من هستی، من تو را آوردم. تو «م. ح. م. د» پسر حسن، پسر علی، پسر محمد، پسر علی، پسر موسی، پسر جعفر، پسر محمد، پسر علی، پسر حسین، پسر علی، پسر ابوطالب (که درود خدا بر همه شان باد) هستی. تو پسر رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم هستی، تو آخرین وصی، از امامان طیب و طاهر هستی، رسول گرامی (صلی الله علیه وآله وسلم) برای تو بشارت داده، هم او نام و کنیه ات را بیان فرموده، و آن را توسط یکایک پدرانت با پدرم پیمان بسته است».«اسماعیل نوبختی می گوید: چون سخنان امام حسن عسکری علیه‌السلام پایان یافت، در همان ساعت، جان به جان آفرین تسلیم کرد». [24]
اثباة الهدی/ ج3/ ص509
درباره این سایت